Demeter Przebudzenie zła

Film rozpoczyna potencjalnie intrygującą filozoficzną debatę między ciekawskim, naukowo nastawionym Clemensem a brutalnymi mężczyznami z jego otoczenia. „Chcę zrozumieć świat” — mówi im. „Być może trzeba tego doświadczyć” – pada odpowiedź. Oczywiście talia jest skierowana przeciwko niemu; w końcu na statku jest wampir. Gdy dziwaczna, łysa postać z kłami zaczyna pojawiać się załodze w krótkich, na wpół wyimaginowanych przebłyskach, świnie, kozy i kurczaki na pokładzie zostają w tajemniczy sposób rozdarte, a szczury znikają.

(„Łódź bez szczurów? To jest wbrew naturze!”) Załoga znajduje na wpół martwą rumuńską pasażerkę na gapę (Aisling Franciosi) z podejrzanymi śladami na szyi, która wkrótce ostrzega ich o tym, co się stanie.musi wierzyć w rozum i naukę, bo to wszystko, co ma na tym świecie. Współczujesz facetowi.

Ale dość o bohaterach. Tym, co naprawdę wyróżnia Demeter Przebudzenie zła, poza gęstą atmosferą grozy, jest radosne okrucieństwo, rozkoszna złośliwość, z jaką tworzy trzymające w napięciu sceny i zabójstwa. Zbyt często studyjne horrory – zwłaszcza te oparte na klasycznych potworach – mogą wydawać się nieco zbyt oswojone, zbyt nijakie, częściowo w wyniku wysiłków zmierzających do poszerzenia ich atrakcyjności.

Nie ten. Demeter Przebudzenie zła z pewnością nie boi się gore i nie boi się pozbyć postaci, które, jak sądziliśmy, byłyby niedostępne, często w najbardziej paskudny możliwy sposób. Film jest pełen rozkosznie dzikich niespodzianek. I nagle w tym najbardziej z góry ustalonym filmie wszystko wydaje się możliwe.