Duchy w Wenecji

Branagh i jego wieloletni współpracownik Michael Green wydają się ośmielić faktem, że materiał źródłowy (dzika, szokująca powieść Agathy Christie z 1969 r., Halloweenowe przyjęcie) jest stosunkowo mało znany i niepopularny. Para porzuciła ramy czasowe i większość fabuły.

Rozpoznawalny Herkules Poirot (wąsy powróciły, bardziej olśniewające niż kiedykolwiek) współpracuje z Adriadne Oliver (Fey), postacią powszechnie postrzeganą jako fikcyjne alter ego Christie. Wiele wątków i motywów książki pozostało nadal (dzieci zdradzone przez dorosłych, cenny ogród, sesja podskakiwania jabłek z piekła rodem). Ale nie jesteśmy już w Woodleigh Common i – uwaga, spoiler! – mnóstwo sprośnej zabawy odbywa się kosztem Christie.

Wenecja, 1946. Oliver ciągnie emerytowanego Herkulesa do „przeklętego” pałacu, gdzie śpiewaczka operowa Rowena (Kelly Reilly) organizuje imprezę Halloween dla sierot, po której następuje seans z medium, panią Joyce Reynolds (Michelle Yeoh). Rowena desperacko pragnie nawiązać kontakt ze swoją nastoletnią córką Alicją (Rowan Robinson), która zmarła rok temu w tajemniczych okolicznościach.