Mój syn

Aby McAvoy rozwiązał zagadkę, musi być ona tak podstawowa, jak to tylko możliwe, co ma sens dla niego, aktora, ale dla nas, widza, sprawia, że ​​już dawne założenie wydaje się jeszcze bardziej bezużyteczne mechaniczne. Charakter filmu zamienia go w niesamowicie pozbawioną radości grę wideo, w której McAvoy gra postać, za którą zwykle byśmy byli odpowiedzialni, chodząc z miejsca na miejsce z aktorami ujawniającymi wskazówki, które napędzają go do następnej sceny.

Jest znakomitym wykonawcą, więc nawet w najbardziej tandetnych momentach filmu nigdy nie jest taki zły, ale przyjęcie roli scenarzysty jest zrozumiałym przecięciem, każda linijka albo nudna, zdawkowa, albo śmiesznie niechlujna („Albo coś wie, albo jest kryminalnie pieprzonym kutasem” warte zrzutu ekranu). Bycza pycha Mojego Syna, co sugeruje, że pełnometrażowy thriller może być w zasadzie złożony z niczego przez aktora, a nie jednego z tych bezużytecznych pisarzy, przewidywalnie rozpada się, gdy przechodzimy przez bardzo nudne ruchy bardzo nudnego filmu.

Nie ma ani jednej rewelacji, sceny czy linii dialogowej, która wznosi się ponad poziom poniżej średniej i nie ma ilości dramatycznej muzyki do thrillera lub rozległej szkockiej scenerii, która mogłaby odwrócić uwagę od zgnilizny projektu, który był przeklęty od samego początku.