W nieskończoność
W końcu Evan pojawia się na odpowiednim radarze zarówno Bathurst, jak i Infinite. Chociaż Ejiofor gra Bathursta jako człowieka wypaczonego przez jego psychicznie bolesne życie — po prostu chce umrzeć — ta trauma w ogóle nie jest odczuwalna. Ejiofor zamienia się w zdumiewający spektakl, który zamiast urzeczywistniania postaci wywołuje szereg mylących pytań. Nie mogłem dostrzec genezy jego grubego, wstrętnego akcentu, który w swojej szerokiej specyfice graniczy z sobotnim porannym komiksem. Nie można też zrozumieć pochodzenia Bathhursta: skąd pochodzi jego ogromne bogactwo? Gdzie są inni nihiliści?
